دکتر پرويز رجبی، از گروه استادان فحاش، که معرف حضورتان است، در مصاحبه ای با سايت ميراث فرهنگی، با بی شرمی تمام، بخشی از تزهای مرا در مجموعه ی «تاملی در بنيان تاريخ ايران»، از جمله مدخل فقدان خط قابل نگارش در پيش از اسلام تا قرن سوم هجری و به زمان طبری، افسانه بودن آگاهی های يهود ساخته ی کنونی درباره ی تاريخ پيش از اسلام ايران، شاگردی ايرانيان نزد اعراب مسلمان برای ياد گيری نگارش و کتابت و شاعری و چند اشاره ی ديگر از آن مجموعه را در باب تاريخ واقعی ايران، دزدانه به نام خويش ثبت کرده و حتی با پرگويی ناشيانه مدعی شده است که اين مطالب را برای نخستين بار به اسناد تاريخی ارائه می دهد !!! به اين قسمت از مصاحبه او با سايت ميراث فرهنگی,CHN, توجه کنيد :

ما اصولا از دوران پيش از اسلام؛ ادب مكتوب نداريم و آن چه كه داريم بسيار ناچيز است مثل يكي دو نسخه تشريفاتي از اوستا در اواخر عصر ساساني. ما اساسا به ادب مكتوب علاقه اي نداشتيم. اين مساله عيب نيست چون ادب ما بيشتر شفاهي و روايي بوده است. ومعتقدم كه ما حتي خطي كه بتوانيم با آن بنويسيم، نداشتيم و خط اوستايي كه آخرين خط اختراعي ماست  قابل نوشتن، مربوط به دوران اوليه اسلام است. خطوط پهلوي و ميخي مناسب نوشتن نبودند. نيازي هم به خط نداشتيم چون ادب روايي اساس كار ما بوده و امروز هم هست. امروزه نيز ما وقتي مي خواهيم خبري داغ به دست بياوريم به سراغ مردم و گفته هاي شفاهي آنها مي رويم تا مكتوبات. بعد از اسلام وضعيتي پيش آمد كه در اثر آن ما صاحب ادب مكتوب شديم. ادب مكتوب ما از خط عربي شروع شد نظير همان تاريخ «طبري». اخيرا در كتاب «سده هاي گمشده» به اين موضوع پرداختم و براي روشن كردن تكليف «خط» به بررسي دست زده ام تا معلوم شود كه ما دقيقا در چه زماني با خط فارسي شروع به نوشتن كرديم.

اين نكته اي است كه محققين ما از پرداختن به آن طفره رفته اند. من در جلد دوم «هزاره هاي گمشده» داريوش را به عنوان اولين مورخ ايراني معرفي كردم. داريوش در كتيبه بيستون يك داريوش مورخ است كه شگردهاي تاريخ نگاري را نيز مي دانسته است. داريوش اطلاعات تاريخي را به صورت دقيق در كتيبه بيستون طبقه بندي كرده است و خوشبختانه بسيار استادانه تر و ماهرانه تر از مورخين امروز ايران، تاريخ را به نگارش در آورده يعني كوتاه، موجز،‌ مشخص و مستند. من در نگارش تاريخ ايران به دليل همان خصلت روايي بودن تاريخ و ادب ايران، منابع و كتب تاريخي مورخان يوناني، رومي و ارمني را اساس كار قرار دادم، اما در دوره اسلامي به دليل پديد آمدن خط، تاريخ روايي و ادب روايي به تدريج به روي كاغذ آمد آن هم به شكل داستان ها، رمان ها و ... . بحث بسيار جنجال برانگيزي خواهد بود كه من الان بگويم ما نگارش بد فارسي و نگارش شعر فارسي را از اعراب آموختيم. عرب ذاتا شاعر است و بلاغت و موسيقي جزو خاصيت زبان عرب است. در دوران اسلامي ما شعر و نوشتن به صورت مكتوب را از عرب ها آموختيم و خود اعراب هم براثر شرايط جديد و پيدايش امپراطوري اسلامي و ضرورت هاي جديد به نوشتن روي آوردند.

از نظر صاحب اين قلم، اين سرقت های رجبی از نوشته های من در روز روشن، موجه و حتی محترم است! در فقه اسلامی اشاره ای آمده، که گرسنه مجاز است به ميزان سد جوع نان بدزدد و عمل او معصيت و جرم نيست. نزد من نيز اين استادان فقير در ارائه ی ديدگاه های جديد،  برای رفع گرسنگی، مجازند از انبان انباشته ی کتاب های تاملی در بنيان تاريخ ايران، برای اظهار وجود  و رفع گم نامی خويش برداشت کنند. زيرا صاحب تزهای آن کتاب ها، چون اين اساتيد، در پی نان و نام نيست و همين که اين اساتيد دست از لج بازی بدارند، مثل رجبی اندکی استعداد در کشف و درک حقايق تاريخ ايران و اسلام نشان دهند و نيمکت های تدريس تاريخ در دانشگاه ها را برای تکرار نقالی های شاهنامه ای به کار نبرند، مصادره ی تمام مدخل های جديد در مجموعه ی «تاملی در بنيان تاريخ ايران»، حتی بدون ذکر نام صاحب آن، حلال شان باد!!!
 
+ نوشته شده در  دوشنبه، 10 شهريور، 1382 ساعت 1:19 توسط ناصر پورپيرار