کتابی در دست چاپ دارم به نام «عرب ستيزی در ادبيات معاصر ايران». در اين کتاب کبير به درستی معلوم می شود که يهوديان تا چه سطح گسترده و برجسته ای در اندیشه صاحب نامان صد ساله ی اخیر ایران تخریب کرده اند و چه طور بر اثر ضربه های این تخریب، بدنه ی ملی ما نیز آسیب ديده است. در آن جا معلوم می شود که ادعاهای تمدن ایران پیش از اسلام، تا چه اندازه ساختگی است و معلوم می شود این افسانه ها در اصل هیچ نیست مگر حمله به پیامبر و تولید کینه نسبت به عرب، آن هم فقط به این بهانه که حاملین اسلام عقب مانده به ایران بوده اند!!! من به راستی قادر نیستم تمام زوایای توطئه ی کلیسا وکنیسه را، در تولید اسناد دروغین ضد عرب و اسلام در قرن اخیر ، عیان کنم، کاری است محال و درست در همان عمق و مقداری است که ۱۰۰۰ سال پیش موجب شد که شرق جهان اسلام از غرب آن جدا شود و ايرانيان و ترک ها بزرگ ترين آسيب فرهنگی و هويتی را در رد زبان عرب، متحمل شوند. در آن کتاب در عين حال به وضوح عريان می شود که درست به علت تزريق ويروس بزرگ انگاری های بی بنيان و تصوری در انديشه و اندام ايرانيان، اينک هيچ تعريف شناخته و پذيرفته شده ای از بنيان هويت ايرانيان در دست نداريم و  بحران هويت در اين جا تا سطحی گسترده است که می توان گفت  هر ايرانی در اين باره تصور منفردی دارد!

از جمله ی اين خراب کاری های ضد تاريخی، موضوع حيات و حضور هخامنشيان و ظهور و طلوع اسکندر در شرق ميانه است. اگر بتوانيم مختصری از تاثير تاريخی حمله ی اسکندر به شرق ميانه را هم بيان کنيم، معلوم کرده ايم که نفرت از هخامنشيان در منطقه ی ما تا چه اندازه وسيع و تا چه حد عميق بوده است تا جايی که قرآن، يعنی برجسته ترين سند هستی و هويت و نمايان ترين نمودار دانايی در شرق ميانه نيز، به وسعت تنفر از هخامنشيان و اهميت حضور اسکندر در بازسازی هستی پامال شده ی بوميان و ملت های متعددی در اين منطقه اشاره کرده است. برای دريافت اندکی از پهنای اين نفرت، کافی است توجه کنيم که تا ۱۰۰ سال پيش و به درازای ۲۲۰۰ سال هيچ مدرک بومی و ملی و منطقه ای و به هيچ صورتی از حضور قريب دو قرنه و نيمه ی هخامنشيان ياد نکرده است و مورخين صدر اسلام و حتی شاهنامه نيز نتوانسته ردی از ذکر آنان در افواه و در يادگارهای تاريخی بيابند. حالا در نظر بگيريم که بازسازان هخامنشيان در دوران جديد، يعنی يهوديان، که ميزبانان اصلی وکهن آنان در ميان ما بوده اند، تا چه اندازه به اهميت اين اشاره آشکار و روشنگر قرآن وقوف داشته اند که درست همزمان با برآوردن مجدد آن نام ها و يادگارها، فراموش نکرده اند که، علی رغم صد ها سند که در طول زمان ذوالقرنين را اسکندر شناخته و او را ستوده است، بکوشند در اين اشاره ی محکم قرآنی نيز در دوران اخير دست برند، خلط مبحث بيافرينند و ذهن خام و خرد شده ی ايرانيان را با کمک عظمت طلبانی که در ميان شان متاسفانه آيات عظام و مفسران کبير قرآن نيز يافت می شود، به اين سو منحرف کنند که منظور قرآن نه اسکندر که کورش بوده است!!!

قصد من از اطاله اين بود که از روی اين اسناد شايد بتوانيم به پهنای باور نکردنی توحش هخامنشی در شرق ميانه آشنا شويم که مساحی درست آن، چندين سال تحقيق نوين تاريخی و همت گروهی را طلب می کند. آن گاه معلوم خواهد شد که چرا اين لقب پارسه را به آنان بخشيده اند و چرا صدای سگ درنده ی حمله ور را صدای پارس خوانده اند؟

در مورد کار بر روی ساسانيان نيز قضيه از همين قرار است. به اجمال بگويم که سطری سند درست درباره آنان نداريم و حکايت شان، به تمامی و بارها بد تر از موضوع اشکانيان، جعل کامل است. اثبات اين مطلب که به اخراج کامل شاهنامه به عنوان سند تاريخ و هويت ايرانيان و به هو شدن و تمسخر دانشگاه های غربی و به طور کلی شرق شناسی و شرق شناسان، ايران شناسی و ايران شناسان و اسلام شناسی و اسلام شناسان خواهد کشيد، از آن جا که تمام يافته های آن به کلی نوين است، به کار بيش تری محتاج است، هرچند که اندکی از اين تاخير آگاهانه است تا گفت و گوی بيش تر از اشکانيان جديد، فضای مناسب تری برای پذيرش تاريخ نوين ساسانيان بسازد. راستی حامد می بينی که سازندگان و تحويل گيرندگان دروغ های امپراتوری اشکانی، چه گونه در برابر بخش دوم کتاب ۱۲ قرن سکوت، چنان که مادرزاد بی زبان بوده باشند، لال مانده اند؟!!! و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر. 
         
+ نوشته شده در شنبه، 25 مرداد، 1382 ساعت 6:46 توسط ناصر پورپيرار