اين کتاب يکی از آخرين آيينه هايی است، که باز هم با دست ديگران، برابر سيمای روشنفکری بی مايه ی معاصر ايران گرفته شده است. خواندن اين کتاب افسوس هزار باره را در من زنده کرد که چرا سرنوشت روشنفکری ايران بدان جا کشيده است که هر ارزيابی از آنان با اعلام ندانم کاری و نمايش عيب های شان برابر می شود ؟!
اين کتاب در عين حال که ازسرگردانی روشنفکری ما در تبيين هويت ملی می گويد، به بی محتوايی عرب ستيزی گسترده ای می پردازد که تقريبا سراسر ادبيات معاصر ايران را، تا عالی ترين نمونه های آن، کرم زده و معيوب کرده است.

خواننده ی خردمند، پس از خواندن اين کتاب خواهد پذيرفت که قضاوت «جويا بلوندل سعد» ، درباره ی بی بنيانی پديده ی نوظهور عرب ستيزی در ميان صاحب نظران سده ی اخير ايران، کاملا اصيل است و هنگامی که به مبدا هدايت اين ستيزه ی بی خردانه عليه اقوام بومی عرب خودی و نيز ملت های عرب همسايه و همکيش ايران، يعنی زمان رضا شاه رجوع می کنيم، معلوم می شود که لااقل در موضوع عرب ستيزی، تقريبا تمام صاحب قلمان ما ، در تبعيت و تاييد درخواست های رضا شاهی با او همصدا و همراه بوده اند.

وسيع تر شدن اين عرب ستيزی در ذهن روشنفکری کم توان ايران، در دوران حکومت کنونی، چنان که ظواهر امر نشان می دهد، نوعی اعلام نارضايتی سياسی است. در واقع روشنفکری غيرمذهبی کنونی، می خواهد بار نالايقی در عرض اندام سياسی و درجا زدن و پس ماندگی اجتماعی خود در حوادث سده ی اخير را، بر دوش اعراب پانزده قرن پيش بگذارد و به اين بهانه، با ساده ترين صورتی، خود را از معرض پرسش های ملی دور نگهدارد!

بارزترين نشانه ی نالايقی روشنفکری کنونی ما آن جا بروز می کند که می بينيم اين کتاب ر ا هم ، چون بررسی  مسائل تاريخی و اجتماعی و ادبی ايران، ديگران برای ما نوشته اند، تا معلوم شود که صاحب نظران ما به کلی ابتر مانده اند و به پخته خواری انديشه های ديگران عادت کرده اند.

راستی به چه دليل روشنفکری معاصر ايران از نگاه به خويشتن در آينه ی زمان هراس می کند، از حوادث غول آسای ملی و منطقه ای و جهانی در سده ی اخير مطلبی نمی آموزد و بر سر تصورات تلقينی ديگران، که عرب ستيزی يکی از ناباب ترين آن هاست، ايستاده است؟! «ناصرپورپيرار»  

+ نوشته شده در پنجشنبه، 20 آذر، 1382 ساعت 12:57 توسط ناصر پورپيرار