چندی پيش به سئوالی مشابه، به ميزان نسبتا کافی و با استفاده از اسناد موجود جواب دادم. اگر به آرشيو وبلاگ رجوع کنی حتما آن را خواهی يافت. مختصر اين که «اورارتو» و «ترک» و «آذري» را دقيقا نمی توان يک مقوله ی واحد شناخت. زيرا زمان تاريخی برآمدن آن ها يکسان نيست و هنوز تحقيقات دست اول مستقل و منطقه ای نيز در اثبات پيوند اين سه نام با يکديگر صورت نگرفته است. به گمان من مورخين کنونی آذربايجان نيز در سده ی اخير بيش تر به دنبال افسانه های بزرگ و خيال نواز و دل خوشی آور برای آذری های ايران بوده اند، نه جست و جوی جدی روشنگر. چنان که نام آورترين آن ها در انتساب سومری ها و اشکانيان به آذری های کنونی قلم زده اند که به گمان من هر دو تصور نادرست و نارساست و در موضوع اشکانيان اينک ديگر قضيه کاملابرملا شده است.

با اين همه در آن يادداشت هم نوشته بودم که در کتيبه های اورارتويی، مثلا کتيبه ی قريه ی بسطام در اطراف خوی و ماکو اسامی سرداران و مکان های جغرافيايی، ترکی است. مثلا صاحب کتيبه خود را «روسا» فرزند «آرگيشتي» معرفی می کند و در کتيبه ای ديگر نام سرزمينی «پو لو آدي» ذکر شده است که به گمان من «آرگيشتي» يک واژه ترکی و به معنای «دورکننده ی دشمن شرور» است.

متاسفانه در حال حاضر يک نيروی مهاجم و متعصب و سخت باستان پرست در ارکان و ارگان های مسئول جمهوری اسلامی جا خوش کرده و اثر حضور آنان در همه جا ديده می شود و تا وضع چنين است تحقيقات جدی درباره بوميان و تمدن های کهن پيش از فارسيان ناميسر است. آن ها در تحريک اقوام ايرانی عليه يکديگر حرفه ای شده اند و لحظه ای از فعاليت باز نمی مانند. مثلا بيش از چند سال است که شهر مسجد سليمان گرفتار نشت گاز، تکان های شديد زمين و گرفتاری های ديگر است به طوری که کوچ های جمعی آن را از صورت شهر خارج کرده است. اما کسی کم ترين توجهی به اين شهر کهن و باستانی ايران که بخشی از ايلام قديم است، ندارد. نماينده ی مسجد سليمان همين امروز در مجلس می گفت با وجودی که تکان های زمين در مسجد سليمان مداوم تر و قدرتمند تر شده، حتی از ارسال چادر به آن منطقه نيز ابا دارند. در حالی که باز هم از تلويزيون شنيدم که تعداد بازماندگان بم و توابع کم تر از چهل هزار نفرند ولی تاکنون ۹۵۰۰۰ چادر در ميان آن ها تقسيم شده است، يعنی هر نفر ۵/۲ چادر!!!! و چنان که ديديم تقريبا تمام بزرگان جمهوری اسلامی درکشيدن دست نوازش بر سر بازماندگان بم بر يکديگر پيشی می گرفتند که بسيار ضروری و التيام بخش بود ، اما بايد از ياد نبرد که قانون اساسی سهم مردم ايران را از هر زبان و نژاد و قوم و قبيله  در بهره برداری از امکانات و در برابر قانون، لااقل در ۵ ماده، يکسان گرفته است.

از همه مضحک تر اين که باز هم از مذاکرات مجلس شنيدم قرار است شهر مسجد سليمان را به حومه ی آن منتقل کنند و نامی که برای اين شهر جديد انتخاب شده «پارسوماش» است!!!!!!! اين ها همه نشان می دهد که چه کسانی واقعا و عملا در ايجاد کينه ی قومی بين اقوام ايرانی عمل می کنند و چه قدرتی دارند. همين ها آن گاه که از ايجاد فضای شبهه و توهين در اطراف من طرفی نبستند، حالا با پر آشوب کردن ذهن تصميم گيرندگان فرهنگی و از جمله رييس جمهور، که مشهور است زمانی در دفاع از آزادی قلم و بيان از منصب وزارت ارشاد کناره گرفته، سرانجام مانع انتشار ادامه ی اين کتاب ها شده اند و من حتی نام رهبر و اداره کننده ی اين ستيزه را می دانم و از شيوه های عمل او باخبرم و حتی به او در اين ابراز دشمنی حق می دهم چرا که بخشی از کتاب های من به او و اشتهار و عنوان اش سخت لطمه زد و در حقيقت او مشغول تخليه ی کينه های شخصی خويش است و همين آشکار می کند که اين حضرات علی رغم ادعاهای شان تا چه حد با فرهنگ گفت وگو بيگانه اند. چنان که تمام مطبوعات ايران، که هزار ماشاءالله يکی از آن ديگری دموکرات تر می نمايد، کم ترين اعتراضی به اين تجاوز وزرارت ارشاد اسلامی به حقوق قانونی و فرهنگی يک صاحب قلم نکرده اند، سهل است که از صميم قلب نيز شادی می کنند. آن ها که تا ديروز از انتساب اين کتاب ها به دستگاه های اطلاعاتی کشور دم می زدند حالا مشغول اند که پاسخی برای اين وضعيت جديد بيابند. بايد ياد آوری کنم که تنها راه ساکت کردن من حذف فيزيکی است زيرا در غير اين صورت اين قلم از ادای وظيفه ی خويش به هر صورتی باز نمی ماند. به حق و صبر بکوشيم و توصيه کنيم.

+ نوشته شده در پنجشنبه، 18 دى، 1382 ساعت 0:31 توسط ناصر پورپيرار