به گمانم بحث های شما با آقای امير و هرکس ديگر درباره ی نام عربستان و خوزستان بی حاصل است، چرا که نمی توان مبنا و معنای لغت عرب را، حتی در صحرای نجد دريافت و تعيين قدمت و قضيه ی عرب، تاکنون ناميسر و غيرممکن بوده است، چه رسد به درک درست و عالمانه برای پيشينه ی لغت و قوم عرب در خوزستان کنونی. چرا که هرچند حضور قومی با تظاهرات و زبان و لباس عربی در خوزستان کنونی، غير قابل انکار و ترديد است، اما تعيين اين که هستی و هويت امروزين آنان تاثير گرفته از حضور انبوه تر و اصالت دار تر اعراب در پس طلوع اسلام در منطقه است و يا اين که خوزی های حاضر را بايد دنباله ای از قوم اوليه و اصلی عرب بدانيم، که مستقيما از صحرای نجد کوچيده اند، ناممکن می نمايد.
اما به جرات بيش تر می توان پذيرفت که هيچ يک از اعراب کنونی، در نوار زيستی گسترده ای که از شمال آفريقا تا خوزستان را شامل می شود، با نگاه به عمق تاريخ، عرب نژاد نبوده اند و در واقع جز قبيله های ساکن صحرای نجد، ديگر اعراب جهان، تنها پس از پذيرش اسلام عرب شده اند. چنان که تمدن مستقل بابل، يعنی عراق کنونی را، پس از حضور اسلام، به ظواهر و زبان عرب آراسته می بينيم و همچنين است لبنان و يمن و مصر و سراسر شمال آفريقا.
چنين که پيداست، تا پيش از هخامنشيان، سراسر جنوب غربی و به طورکلی نيمه جنوبی نجد ايران را، با نشانه های متعدد، تحت اختيار و اقتدار امپراتوری غيرمتجاوز و آرامش طلب ايلام، با فرهنگی بسيار انسانی و غنی، می بينيم. آثار اين فرهنگ از جمله در لوحه‌ی سنگی مجموعه قوانينی ثبت است که در شوش يافته ايم و شرق شناسان ياوه گو، برای پنهان داشتن تمدن ايلام، آن را به حمورابی نامی با هويت بين النهرينی بخشيده اند!!! من بی هيچ ترديدی نه فقط آن لوحه، بل حتی يافته های جيرفت را دنباله ی شرقی تمدن ايلام می شناسم و معتقدم بازمانده های کنونی جيرفت، بقايای يک زيگورات ايلامی را تعريف می کند و نقوش ظروف سنگی آن ها تنها تفسير نگاه ايلاميان بر هستی و هنر را می پذيرد و از آن که علاوه بر چغا زنبيل و هفت تپه، زيگوراتی نيز در مکان کنونی تخت جمشيد و يکی ديگر در سيلک و حوالی کاشان يافته ايم، پس به يقين بايد که تمدن مسلط اين سرزمين را، پيش از هجوم کورش و داريوش، تمدن ايران ايلامی بشناسيم که خوزستان کنونی از اجزاء آن شمرده می شود.
به گمان من هر ايلامی و هر خوزستانی و حتی هر ساکن استان فارس هم، اينک که معلوم شده است باستان شناسان دغل و بی سواد و مزدور کنيسه و کليسا، در ۷۵ سال پيش، به تاريخ و تمدن ايران کهن، با برچيدن و تخريب آثار ايلامی از تخت جمشيد و شوش، وحشيانه تجاوز کرده اند، موظف می شود که موضوع شناسايی تازه ی تخت جمشيد به عنوان مجتمعی از معابد ايلاميان را جدی بگيرد. مسلما به صلاح جمعی ايرانيان است که در جای پرداختن به ستيزه های بی حاصل و ثمر، مثلا اثبات بس دشوار ديرينه ی نام عربستان و يا خوزستان، فعلا به باز پس گيری داشته های کهن مسلم، از چنگ و دندان باستان شناسی توطئه گر جهانی، که تنها به کام تورات و يهوديان کلنگ زده اند، بپردازيم.
اينک زمانی است که عليه دخالت مجدد اين لشکر ويرانگر باستان شناسان اروپايی و آمريکايی برويم، که علی رغم اين همه توطئه ی آشکار، که در کار تفسير و تعيين آثار تاريخی ما زده اند، بار ديگر به سايت های کهن ايران باز می گردند و در انديشه‌ی توطئه های تاريخی تازه اند. درخواست امروز هر ايرانی بايستی بازخوانی و بازسازی مجدد هويت بومی، از راه شناخت مراکز عمده ی تمدن کهن پيش از هخامنشی در نجد ايران باشد، نه علم کردن مدعاهای محلی، که موجب تفرقه ی ملی بيش تری خواهد شد. اينک و در مرحله ی نخست بايد به حساب در به دری هايی رسيد که سبب اصلی آن، تجاوزات کهن و جديد يهود به هستی گران مايه ی شرق ميانه بوده است. بايد که نخست جايگاه عمده ترين و ديرين ترين تمدن و تمرکز را در منطقه ی خويش بازشناسيم و آن را مبنا و مبدا حضور اقوام حاشيه ای در ايران و در بين النهرين قرار دهيم. اين راه سهل تر و خردمندانه تری برای نزديکی سريع تر و عميق تر به هويت منطقه ای، ملی و بومی سراسر شرق ميانه است. به گمان من بازخواست نخست ما بايد متوجه بازشناسی و بازگرداندن باستان شناسانه ی تمدن های قدرتمند کهن شرق ميانه، نظير آراميان و آشوريان و سومريان و بابليان و ايلاميان و لران و اورارتوها و کاسپين ها و سيستانی ها باشد، که تمام آن ها را هجوم وحشيانه ی هخامنشيان با حمايت و هدايت يهوديان، در حد نسل کشی کامل، به باد داد. اگر اعراب کنونی خوزستان به حق به دنبال اعاده ی توانايی های بومی خود در پيش از هجوم رضا شاهند، اين مطلب نمی تواند به صورتی بيان شود که با بنيان تاريخ شرق ميانه در تضاد افتد و آن را برهم زند.
