نگاه به انسان در قرآن عظیم، درست نقطه مقابل آدم و لفی خسر خوانده شده است.

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿الحجر: ٢٦ ) به حقیقت که انسان را از گِلى خشک، سیاه و بدبو آفریدیم.

کافی است این توصیف و توضیح در باب خلقت انسان را با توصیفات آفرینش آدم، تا اندازه لباس پوشاندن و به بهشت پذیرفتن او مقایسه کنیم تا ادراک تفاوت ها برایمان آسان شود.

یُرِ‌یدُ اللَّـهُ أَن یُخَفِّفَ عَنکُمْ ۚ وَخُلِقَ الْإِنسَانُ ضَعِیفًا (نساء :28) خدا اراده دارد تا انسان ناتوان آفریده شده را سبک بار کند

وَ آتَاکُم مِّن کُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ ۚ وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّـهِ لَا تُحْصُوهَا ۗ إِنَّ الْإِنسَانَ لَظَلُومٌ کَفَّارٌ‌ ﴿ابراهیم : 34) و هر چه از او خواستید عطا کرد که به شمار درنمی آید. به راستی که انسان ستم‌ پیشه ای ناسپاس است.

خَلَقَ الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ ﴿النحل: ٤ ) انسان از نطفه‌اى آفریده شده آنگاه اشکارا ستیزه جو است.

وَ یَدْعُ الْإِنسَانُ بِالشَّرِّ‌ دُعَاءَهُ بِالْخَیْرِ‌ وَکَانَ الْإِنسَانُ عَجُولًا ﴿الإسراء: ١١ ) و انسان چنان شتاب زده است که شر را به جای خیر فرا مى‌خواند..

 وَکَانَ الْإِنسَانُ کَفُورً‌ا ﴿الإسراء: ٦٧﴾ و انسان همواره به کفر مایل است.

 وَکَانَ الْإِنسَانُ قَتُورً‌ا ﴿الإسراء: ١٠٠﴾  و انسان بخیل است

وَکَانَ الْإِنسَانُ أَکْثَرَ‌ شَیْءٍ جَدَلًا ﴿الکهف: ٥٤﴾ انسان بیش از هر حال سرِ جدال دارد..

إِنَّ الْإِنسَانَ لَکَفُورٌ‌ ﴿الحج: ٦٦)  حقا که انسان سخت ناسپاس است.

وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْإِنسَانِ خَذُولًا ﴿الفرقان: ٢٩﴾ و شیطان همواره انسان را در چنگ خود دارد.

وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا ﴿الأحزاب: ٧٢﴾ راستى که انسان ستمگرى نادان بود.

أَوَلَمْ یَرَ‌ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِیمٌ مُّبِینٌ ﴿یس: ٧٧﴾ بناگاه وى دشمن خویی آشکار شده است.                                                                                 

 قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِ‌کَ قَلِیلًا إِنَّکَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ‌ ﴿الزمر: ٨﴾ بگو:  به کفرت اندکى برخوردار شو که از اهل آتشى.

وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ‌ فَیَئُوسٌ قَنُوطٌ ﴿فصلت: ٤٩﴾ و چون آسیبى ببیند مأیوس و نومید مى‌شود.                                                                                                                                           

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَ‌بُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِ‌یدِ ﴿ق: ١٦﴾  انسان را آفریده‌ایم، میدانیم چه نفس وسوسه گری دارد و از شاه رگ به او نزدیک تریم                      

أَمْ لِلْإِنسَانِ مَا تَمَنَّىٰ ﴿النجم: ٢٤﴾ مگر انسان به آرزوهای اش مى‌ رسد؟                                             

وَأَن لَّیْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَىٰ ﴿النجم: 39)  انسان جز حاصل تلاش او نیست                              

إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿المعارج: ١٩﴾ به راستى که انسان سخت آزمند خلق شده است

قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَ‌هُ ﴿عبس: ١٧﴾ مرگ بر انسان کفرگرا.

لقدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿البلد: ٤﴾ براستى که انسان را در رنج آفریده‌ایم.

این ها نمونه هایی از یاد انسان در قران عظیم است که یک لفظ و فصل و زبان خوش در آن نیست و اشاره ای به تیره و ذریه انسان نمی خوانیم که ماموران و منتخبان هدایت باشند. (ادامه دارد)