کتاب چهارم، برآمدن مردم، مقدمه، 47 

به علت حجم غیر معمول مطالب وبلاگ، که جست و جو گر را از ادامه سیستماتیک مطالب پیش گفته پشیمان و دل زده می کند، صلاح دیدم در اغاز ورود به دوران معاصر، گزیده ای از مدخل های عرضه شده و موثر پیشین را ارائه دهم تا دریافت های جدید برای نو رسیدگان دشوار نباشد.

در زمانی بلند و با به کار گرفتن هزاران برگ نوشته غالبا مجعول، بی اعتنا به انبوه خدمت گزاران و نان خوران کنیسه و کلیسا و علی رغم سنگ پرانی و راه زنی های مدام پادوهایی که در هر لحظه و مکان برای اجرای فرامین خاخام و کشیش بزرگ دست به سینه آماده اند، تاکنون توانسته ام حلقه هایی از قلاده دروغ را از گردن فرهنگ آدمی بردارم و با وجود سیلاب های مکرر تهمت و تهدید، مسیری را بگشایم که نشان می دهد تنها راه نمای خروج آدمی از مصائب لاعلاج کنونی، توسل به آیات درخشان قران است. 

«از زمان مومسن و رانکه، مورخان تمام نیروی خود را صرف «جمع آوری» مواد خام کرده اند و در تلاش خود برای «عمل آوردن» این مواد به صورت کالای «ساخته» یا «نیمه ساخته»، متوسل به تقسیم کار شده اند و تواریخی مصنوعی مانند مجموعه مجلدات در دست انتشار چاپخانه دانشگاه کمبریج بیرون داده اند. این مجموعه ها یادگار پشتکار، دانش دیداری، مهارت فنی و قدرت سازمان دهی جامعه ی ماست. چیزی در زمره ی پل ها و تونل ها و سدها و کشتی ها و ناوها و آسمان خراش های حیرت آسای ما به شمار می رود و ویراستاران آن ها در ردیف مهندسان نامی غرب جای می گیرند. نظام صنعتی، با تهاجم به قلمرو اندیشه تاریخی، به رزم آورانی بزرگ میدان عمل داده، جوایز پیروزی شگفت آوری تدارک دیده است. مع الوصف، در ذهن ناظری بی غرض شک و شبهه برمی خیزد که آیا این فتح، بر روی هم، تنها مهارت در یک امر خاص و اعتماد به موفقیت از این راه، توهم و قیاس کاذبی نیست»؟ (آرنولد توین بی، بررسی تاریخ، جلد اول، ص 4)

این به اصطلاح «اسناد تاریخی» در به ترین حالت خود، حوزه ی اندیشه و عمل کسی، گروهی و یا شرایطی را توضیح می دهد، که کشف حتی دقیق آن، مطلقا به معنای گشودن رازی از تاریخ نیست، بل حداکثر به «مورخ» اجازه می دهد که یک رخ داد تاریخ را، با تمام جزئیات آن، بنا بر دریافت خود، از اسنادی غالبا نادرست، روایت کند، اما مجموعه ی این موفقیت ها هرگز به کشف پاسخی برای سئوال «تاریخ چیست» منجر نخواهد شد، زیرا توضیح اجزاء تاریخ توضیح تاریخی نیست. مثلا نمی توان تاریخ جنگ جهانی دوم را از فحوای سخنرانی های هیتلر و یا چرچیل و یا هر دوی آن ها تدوین کرد، هر چند این سخنرانی ها بخشی از اسناد جنگ باشد. زیرا روایت جنگ بنابر تصور دو عامل مهم درگیری، خود به خود موجب بی اعتباری آن است. این بی اعتباری اسناد تاریخی، چنان که معلوم می شود، تا زمان سلسله های کهن مصر، بین النهرین، چین، ایران، یونان، روم و عرب به دور می رود. هم امروز نیز آن چه را مسئولان همه ی حکومت ها، از ژاپن تا کانادا، بر زبان و یا بر کاغذ می آورند، برای ساختن تاریخ راستین هر سرزمینی، به همان اندازه بی اعتبار است که کتیبه داریوش در بیستون.

«پس باید «تاریخ»، پیش از اسناد، اجزاء و قطعات آن ساخته شده باشد. «تاریخ» یک پازل پراکنده نیست تا با جست و جوی اجزاء آن بازسازی شود. تاریخ یک پازل ساخته شده است که در دستگاه حوادث به اجزاء مختلف تقسیم می شود؛ پازلی که تصویر ساده ی مهارت ها و ترفندهای گونه گون انسان برای ادامه ی حیات، منطبق با شرایط اقلیمی است که در آن زیست می کند». (ناصر پورپیرار، دوازده قرن سکوت، برآمدن هخامنشیان، ص 16)

این بررسی ها تصویر کامل تر و موجه تری از بنیاد تاریخ ایران و به طور کلی شرق میانه ارائه می دهد و شاید بتواند علل پراکندگی به ظاهر درمان ناپذیر ملت های این منطقه را نیز توضیح دهد، که خاستگاه تمرکز و تمدن انسان بوده است.

«حفاری های باستان شناسی تپه های مارلیک و ارتفاعات چغازنبیل، حکایت از یک تمدن عظیم هفت هزار ساله می کند. در شوش دانیال و بلندی های ایلام پایتخت آشوریان و پارت ها و خوزستان (جندی شاپور) پایتخت اولیه هخامنشی و همچنین همدان (اکباتان) پایتخت مادها پارس ها و برهه ای هخامنشیان و اشکانیان، آثار زیادی از بناهای عظیم و شهرهایی که از نظر فن معماری و شهرسازی در آن زمان نظیر نداشت، باقی مانده است و این ها همه بر اثر مساعی کورش و داریوش بوده است. کورش بر طبق سنگ نبشته ای که در خرابه های پاسارگاد (تخت جمشید) باقی مانده است، اعلام کرد هر کس به هر دین و عقیده و فرهنگی که داشته باشد آزاد است و جان و مال اش محترم. همه باید دست به دست هم دهیم و ایران را آباد کنیم تا بتوانیم در برابر تمدن های بزرگی مانند بابل و مصر (بین النهرین) و یونان (روم) قد علم کنیم. از همین زمان بود که مجد و عظمت تمدن عظیم ایرانی آغاز می شود و افرادی چون بوذرجمهر، زرتشت، ارژنگ مانی و آرش کمانگیر، پا به عرصه ظهور گذاشتند و اعتقادات و کیش های مذهبی مختلفی به وجود آمد و کورش با تأسیس دانشگاه جندی شاپور، که اولین دانشگاه در سه هزار سال پیش بود و گرد آوردن دانشمندان برجسته آن زمان در رشته های مختلف تحول عظیمی در عرصه فرهنگ و تمدن ایران به وجود آورد». (میرحسن رضوی، معماری در ایران زمین، روزنامه ایران، شماره 1617، ص 12).

این دریافت ها و تصورات آشفته و نادرست و بی نهایت مضحک، از بنیان تاریخ ایران، تمامی آن چیزی است که در حال حاضر ذهن استاد و دانش جو درباره هستی و هویت ملی ما را پر کرده و حاصل کتاب های سفارشی، آشفته و نادرستی است که انبوه خاور شناسان جاعل، از قبیل گیرشمن و بی آبروتر از او و نسخه بدل های ایرانی آن ها فراهم کرده اند، تا تاریخ گسترده ترین تجاوز جهان را با تاریخ اصلی این سرزمین مبادله کنند. بیرون راندن این قصه های مطول از ذهن این همه مدعی و مسئول خودی و بیگانه،ٍٍٍٍٍٍٍٍٍ با مدد الهی وظیفه ای است که این مباحث دنبال خواهد کرد. (ادامه دارد)