«او همیشه می خواهد با جنجال کردن خود را مطرح کند... چندی پیش ناصر پورپیرار به تلویزیون آمد و آن چه که در کتاب نوشته بود را تکرار کرد. در این جا باید افشا کنم که، پس از بیرون آمدن نخستین کتابش، به تمامی محافل یهودی دستور داده شده بود که از هرگونه نقد و بررسی این کتاب خودداری شود. همان گونه که تو نیز گفتی، او می خواهد مطرح شود. اگرچه لازم است کتاب های وی را مورد بررسی قرار داد و اهداف شوم اش را برای ایرانیان بازگفت، از آن جا که دستگاه تبلیغاتی رژیم پشت اش است، امروزه عملا این کار ممکن نیست. اما در آینده ای نزدیک باید ابن کار را کرد. و باید به ریشه این مسئله پی برد که چرا یهودیان دستور دادند که درباره این کتاب چیزی نباید نوشت»؟ html ://letus . blogspot . com/2003-02-09-letus-archive.html»دوازده سال پیش، زمانی که فقط هخامنشیان و اشکانیان را بررسی اولیه کرده بودم، بخش فرهنگی شورای جهانی یهود چندان دچار دلهره شد و چنان سراسیمه نشان داد که خوانندگان را از توجه به این کتاب ها برحذر داشت و سند دیگری در چنگ دارم که شجاع الدین شفا در نشست دانشگاه سوربن از عوامل خود در وزارت ارشاد که مانع انتشار مجلدات ساسانیان شده بودند اظهار تشکر کرده و موجب خوش دلی خوانده بود.
«دوستان و ایرانیان میهن پرستی که در داخل کشور و در ارگان های دولتی حضور دارند باید کمی بیش تر همت کنند و حجم انتشارات کورش پسند را بالا برند ممانعت اخیر از انتشار کتابی برعلیه مفاخر ایران ساسانی از نمونه های موفق این وفاق و همدلی است». (از سخنرانی شجاع الدین شفا در دانشگاه سوربن فرانسه برگرفته از گزارش آقای بهرام آجرلو)بر این ها اضافه کنید لبیک روشن فکری بی مایه را که در طول 12 سال گذشته و درست منطبق با خواست و دستور شورای جهانی یهود، در این سرزمین اسلامی، حتی از اطلاع رسانی معمول کتب و سی دی های بنیان اندیشی طفره رفته اند. آیا مگر چه گفته یا نوشته ام؟ هیچ جز این که به عنوان نخستین مورخ تاریخ ایران و جهان پرده از ماجرای پنهان مانده نسل کشی پوریم برداشتم و جهان را از آثار منفی و ضد تمدنی آن مجموعه جنایاتی آگاه کردم که طلیعه رشد و تمدن را برای 22 قرن در جهان متوقف کرد. به گونه ای که مجموعه دانایی های آدمی در مقوله تمدن و تولید، در طلوع اسلام بسیار کم تر از مقدم بر آن آدم کشی محض بود.
باید اجازه بگیرم و در اندازه ای بسیار کوتاه ضرباتی را تکرار کنم که سراسر 12 سال گذشته و لاینقطع بر پیکر مراکزی فرود آورده ام که با قید سوگند هیچ منبع و مرکز خودی و یا بین المللی و انبوه کارشناسان در سراسر جهان از تراشیدن حتی یک پاسخ برای غریب 100 مدخل تازه ارائه شده عاجز خواهند ماند، چنان که دوازده سال است عاجز مانده اند.
«اینک که بر تاریخ و بر جهان آشکار می شود که مردم ایران، علی رغم موانع ادواری، به راه مستقل و مترقی خود می روند و معلوم است که جز با اتحاد رسمی، آزاد و ملی، آرامش و آینده ای در کار نخواهد بود، این قلم خود را موظف می داند آن چه را که سالیان درازی درباره ی بنیان تاریخ ایران در ذهن داشته منظم کند و بر کاغذ آورد.این بررسی، تاریخ ایران را تاریخ پارس و پارسیان نمی داند و می کوشد حیات دیرینه ی اقوام گوناگون ساکن این نجد - و نه تسلط بیگانگانی را که شیوه ی عقب مانده ی شاهنشاهی را بنیان گذاردند - اساس و آغاز هویت ملی ایران قرار دهد و از این راه دین خود را به هموار کردن زمینه ی وحدت ملی ادا کند. این مجموعه، در چهار کتاب با عناوین زیر تنظیم و هر کتاب به مجلدات و یا عناوین فرعی دیگری تقسیم خواهد شد:
کتاب اول: دوازده قرن سکوت، برآمدن هخامنشیان،این زبان آرام و بی پرخاش، همراه وعده ورودی از مسیر نو به تاریخ ایران و تلویحا جهان با سرنوشتی از جانب مراکز مدعی مواجه شد و چنان یهودیان را به خشم آورد و دست به دامان عوامل خود در ایران و جهان کرد که نه فقط حتی کتاب فروشان در همه جا متقاضی را از خواندن این بررسی ها، همراه مقادیری ناسزا برحذر می دارند، بل اگر حوصله کنید مدخل مشبعی از سرگذشت خون آلود و خیانت پیشگی دور و دراز از آستین یهود دوخته خود بیرون می کشند و به خیال خود مولف این مجموعه را به دست کنیسه می سپرند. پدیده ای که مرا واداشت تا در مقدمه مدخل صفویه دست به دامان تاملات زیر شوم.
کتاب دوم: پلی بر گذشته، برآمدن اسلام،
کتاب سوم: در تدارک هویت ملی، برآمدن صفویه،
کتاب سوم: پایان پراکندگی، برآمدن مردم.
دیدگاه سه کتاب دیگر هم، چنان که این کتاب، سازشی با آثار مورخین رسمی و آشنای کنونی ندارد و به راه خود می رود. عقیده دارم آن چه را دیگران درباره تاریخ ما نوشته اند، جز معدودی از تحقیقات دو، سه دهه ی اخیر، ذیلی بر یکدیگر است که مبنای نادرست «آریاباوری» و مبدا نگاری هخامنشیان را تبلیغ می کند. مورخین کم شمار خودی نیز، کنکاشی در بنیان تاریخ ایران نداشته، نزدیک به تمامی آنان قلم را به گونه ای گردانده اند تا خوراک سفره هیاهویی شود که تخت جمشید را مرکز جهان فرض می کرده است.
درباره ی اسلوب این تحقیق، تذکر دهم که گستردگی مداخل نو در این مجموعه، ادغام آن ها در یکدیگر را ناممکن می کند. به همین دلیل نظر نهایی مولف در سرفصل معین هر مدخل بیان می شود. در عین حال هیچ بخشی از این کتاب نباید و نمی تواند دست آویز تصورات کسانی شود که با «پان» خود سرگرم اند: «پان ترک ها»، «پان ایران ها»، «پان کردها»، «پان عرب ها»، «پان اسلام ها» و «پان»های دیگری که در روند رو به پیش ملی و حتی بین المللی فقط موجب آشوب بوده اند و بس.
سلطنت پرستان، ناسیونالیست های حماسه دوست و مورخین نان خور امپراتوری ناپیدای کورش، این کتاب را لعنت خواهتد کرد. مولف، که هراسی از کوتاه شدن نان و هستی خود ندارد، باورهای دیگر را به تاملی شایسته می خواند، که غوغا و هیاهو، حاصل و بری برای هیچ کس به بار نمی آورد.
برخی مطالب، از جمله فقدان آثار مادی و اعلامی هخامنشیان، پیش از ظهور تاریخی آنان، در مقاطع متعدد تکرار شده، تا بر اهمیت بیش از حد آن تاکید شده باشد.
و بالاخره، تشکر بی حد خود را به عالی جنابان دکتر مهیار خلیلی و خشایار بهاری نثار می کنم که اجازه دادند از منابع گاه نایاب شان سود برم. هر چند آن ها را با یافته های این کتاب، موافق نمی دیدم». (مقدمه کتاب اول، برآمدن هخامنشیان)
«به ملاحظه معده های ضعیف و ثقیل و زخمی شده، ناشی از تناول مداوم دروغ، تاکنون معمول و روال نبوده است که انبوه یافته های هول آور تاریخی و فرهنگی تازه به دست آمده را، یکجا عرضه کنم. چرا که می دانم بسیار کسان نه فقط تحمل هضم این خوراک فراوان را ندارند، بل چنان که آشکار می شود، جلا و درخشندگی ظاهر این حقایق نیز، چشم هایی را خیره، چهره هایی را دژم و خشن و اخلاق هایی را چاله میدانی کرده است. به این نشان باید بر این دست نظر داران متفرعن و نادان، نور را روزن به روزن بتابانم، داروی تلخ این دانسته ها را قطره قطره به کام شان بچکانم و مائده آگاهی را ذره ذره به حلق شان بریزم تا بلغ آن را از عهده برآیند و امید را به آینده ای ببندم که شکوفه های هوشیاری کنونی بار دهد، مدخل ها و دعوت های سرنوشت ساز مجموعه «تاملی در بنیان تاریخ ایران» و تذکرات مندرج در یادداشت های «اسلام و شمشیر» و نیز این سلسله یادداشت های جدید، مردم ممتاز و در زیر آوار دروغ مانده ی شرق میانه ی جاوید را به خود آورد». (مقدمه برآمدن صفویه، جلد اول، ص 9)
آن چه صحنه و نحوه گفت و گو میان این مولف و پاره ای از خوانندگان اش را، خلاف مقدمه نخستین، چنین غیر معمول کرده، عرضه تصاویر و اسنادی است که نشان می دهد هرچند تا بیخ گوش مدعیان دانایی در مسائل تاریخ، تا همین 100 سال اخیر جز جعلیاتی بی ارزش نبوده و نیست، اما هیچ مقدمه ای در این باب تذکر نداده اند، شیوه ای که تا همین 65 سال پیش مصادیقی مطمئن دارد.
«سوء قصد به شاهنشاهاقدامات شاهنشاه و مبارزه وی برای بهبود وضع مردم نمی توانست مورد قبول عوامل بیگانه باشد، زیرا آن ها به خوبی می دانستند شاه در هیچ شرایطی و حتی به قیمت تاج و تخت خود نمی تواند و نمی خواهد در اغراض و مطامع آن ها شریک گردد و به غیر از حفظ منافع ملت اش هدفی ندارد. شاه نمی خواست فقط پادشاه یک طبقه حاکمه که اغلب آن ها «فاسد و مرتجع» بودند و یا پشتیبان ملاکین و عوامل بیگانه باشد. بل که وی خود را پادشاه 25 میلیون از مردم زحمتکش و اصیل ایرانی می دانست که سکان کشتی سرنوشت کشورش را در دنیای بحرانی پس از جنگ به دست دارد. به همین جهت وجود شاه چون خاری در چشم دشمنان ایران و عوامل بیگانه میخلید و از همین جا نقشه خائنانه به جان شاهنشاه پی ریزی شد و روز 15 بهمن 1327 به مرحله اجرا درآمد. در آن روز شاه مطابق سنتی که بر پایه احترام به مقام علم و ادب و تشویق دانشجویان بود، به دانشگاه تشریف فرما شدند. هنگامی که شاه از مقابل گارد احترام و هیئت دولت عبور کردند، ناگهان جوانی به نام ناصر فخرآرایی که به نام عکاس جلو آمده بود از فاصله دو متری با سلاحی که در جعبه عکاسی پنهان کرده بود تیری به سوی شاهنشاه رها کرد. در این موقع شاهنشاه که خطر را احساس کرده بودند، با خونسردی و متانت فقط سعی داشتند خود را از گلوله ها دور نگهدارند. در این واقعه فقط چند خراش به صورت و شانه شاهنشاه وارد آمد و یک بار دیگر خدای ایران شاه را از گزند حوادث محفوظ نگاهداشت». (کتاب پهلوی، ص 197)
ماجرای ترور شاه در دانشگاه تهران در متن نزدیک تاریخ معاصر ایران قرار دارد که موجب تحولات سیاسی پر دامنه ای از جمله منع فعالیت سیاسی حزب توده و مراکزی از تجمعات سیاسی روحانیون شد.
سلام
بارها تقاضا کرده ایم که مستند تختگاه هیچ کس را از شبکه پخش کنند و متعاقب آن میز گردی از صاحب نظران تشکیل و مستند ارز ش یابی شود.
سلام. شورای جهانی یهود هر نوع توجه به نوشته های مرا منع کرده و دستور سکوت داده است. دستوری که در این جمهوری اسلامی عمیقا و با دقت رعایت می شود. به اخرین یادداشت وبلاگ رجوع کنید.
