« تاملی در بنیان تاریخ ایران »

آن حرکت گام به گام و منزل به منزل، در مسیر و مفهوم بنیان اندیشی، که با ورود به چند صد مدخل و منظر گوناگون، سرانجام فقدان مطلق اسلوب و ارتباط، در اطلاعات تاریخی و فرهنگی موجود را علنی کرد، زمینه سازی مقدماتی برای ورود به حوادث مبهم و پیچیده تاریخ معاصر ایران بود، که ادبیات کنونی درباره آن، مملو از تعارفات فریبنده و قصه هایی بزک شده برای خواب روشن فکری عوام اندیشی است، که گویی برای بلعیدن و بالیدن به ناآگاهی های کنونی تربیت شده اند. با این همه به خواست و مدد خداوند، گذر از این معبر بس دشوار میسر و کار غول آسای اثبات نوکنده بودن کتیبه های بیستون و از آن طریق بطلان مندرجات ادعا شده در کتیبه های ایلامی و بابلی و پهلوی و سومری و آرامی و غیره هم ممکن شد تا سرانجام طالبان حقیقت دریابند هیچ بخشی از مراسم و مراثی و مراجع و مکتوبات موجود، به استثتای کتاب و کلمات قرآن، استحکام و استعداد توجه و تبعیت ندارد و راه به منزلی برای نزول نمی برد. کوشیدم انظار را به این سو هدایت کنم که در شرق میانه بر اثر وقوع قتل عام پوریم، هزار سال پس از تولد اسلام نیز آثار تجمع و تمدن دیده نمی شود و آن چه را در منابع موجود، مستحدثات عمومی، از قبیل کاروان سرا و حمام و آب انبار و بازار و پل و سد و مکان های عبادی نامیده اند، در اقالیم شرق میانه عمری دورتر از سه قرن قبل ندارند و جملگی باز ساخته هایی نوپایه اند، که دست کاری آزاد و الواط منشانه ی به اصطلاح متخصصان غالبا یهود غربی، برای رفع نیازهای خود، عمر آن ها را تا اعماق زمان عقب برده است!

اینک دیگر می دانیم آن هرزه نهال های یهود نشانده در مدخل تاریخ و فرهنگ ایران و اختصاصا مراقبت شده از سوی خاخام، یعنی تصور وجود دولت ها و سرداران و سلاطین و امپراتوران مقتدر هخامنشی و اشکانی و ساسانی، سرانجام به بار ننشست و انتقال آن خیالات فاقد اساس که به سعی تیم تاریخ ایران ساز یهود، با هدف محو رد پای قتل عام پوریم، در دو قرن اخیر به متون آموزشی و تبلیغات سوپر ناسیونالیستی وارد کرده اند، با نصب چند سئوال بنیان اندیشانه بی ثمر ماند. چنین نبرد نفس گیر میان دروغ و حقیقت، که النهایه بر سراپای اغلب تصورات تاریخی و فرهنگی ملل کهن و باستانی جهان مهر جعل کوبید، هنوز هم با چراغ های چشمک زن، مورخ را می خواند تا از آخرین نمونه و نمودار جعلیات کلان ساخت یهود در مقاطع مختلف پرده بردارد. 

این جا و در ذیل مقالات ایران شناسی بدون دغل و دروغ، مکتب و مرکزی گشوده شد که بزک غلیظ و دل آشوب کن و ماسیده بر صورت ملی و قومی مردم این منطقه را به هفت آب شست و با شاه نامه و دده قورقورت ستایانی مقابله شد که سینه بر حفاظت دروغ سپر کردند و از هستی هزاره های خود بدون اعلام تختگاه رویش، سخن گفتند. کوشیدم هر مدخلی را به صورت و سمت های گوناگون بگردانم تا بی اصل و نسب بودن هر سنخ از سخنان قوم پرستان و ادعای سرکردگی های رنگارنگ این و آن را در تمام جهات و با وسایل و مباحث گوناگون بی اعتبار کنم. در میان و خلال این جدال، غنایمی به چنگ آمد که چون مبحث خط و زبان و زمان کتابت و ظهور قلم و فقدان تاسیسات زیربنایی و مطالب بنیانی دیگر، قابل ارزش گذاری نیست.  

مثلا با نمایش فقط ۷ سطر بالا از ترجمه ترکی کتاب استر، در توراتی مانده از ۱۲۵ سال پیش، توجه دادم که زبان ترکان مطلقا فاقد لغات تمدنی پایه است که هنوز هم خط مستقلی برای نوشتن نساخته اند و آغوش گشودگان به روی حقیقت را خواندم تا اگر پادشاه و غضب و ملکه و مقرر و خدمت و نوکر و چون و خوش منظر و باکره و مملکت و ولایت و مامور و تعیین و پای تخت و حرم خانه و خواجه سرا و عورت و محافظت و جمع و لازم، در این چند سطر، برگرفته از لفظ ترکی نیست و از آن قابل تامل تر اگر ترکان در زبان فرهنگی و نگارشی خود لغت مستقل و بومی برای پادشاه نداشته اند و هنوز هم ندارند پس باید دوستانه تذکر داد که نومهاجرین جدید به اقلیم اینک ترک نشین، در مسقط الراس پیشین خود چندان پراکنده و  بی پیوند بوده اند، که سرکرده ای به نام پادشاه را نمی شناخته و ابزار خطابی برای چنان مقامی نداشته اند و این هنوز زمانی است که سخن از دارایی فرهنگی فعال ترین و پرشمار ترین قوم ایران در میان است. حالا و در مقام این مدخل بیدارکننده و چنین ریشه یابی ملی و تمدنی، می توان خردمندانه تامل کرد، و یا اوباشانه و بدون نتیجه مهمل سرود و فحش فرستاد.

از آغاز توجه داده ام که محقق بر جایگاه دیگری جز آن تکیه می زند که معتقد بر آن یله دارد و گفته ام که محقق و مورخ خود را اسیر هیچ تعارف و بدآمد و خوش آمد و بگیر و ببندی نمی کند و بی حساسیت دینی و مذهبی و قومی و غیره، سرسختانه در باب چرایی و چه گونگی پدیده های تاریخی و فرهنگی سئوال می آفریند و امیدوار است آن قشر موظفی که در دولت و یا بدنه ملی مسئول پاسخ گویی و آزاد کردن گریبان عمومی از توهمات و تدارکات یهود ساخته اند، سرانجام با سر به زیری کامل سهم خود در بی توجهی خراب کارانه نسبت به حقایق نویافته را گردن بگیرتد.  

چنان که اینک توجه می دهم این تصویر از به دار کشیده شدن شیخ فضل الله، به دلایل فنی چند، مسلما قلابی است. محقق به محض دریافت این حقیقت روشن، دفتر نگاشته های رسمی در باب موضوع خیزش مشروطیت را می بندد و به دنبال مرتکبین این جعل کلان و منافعی می گردد که کسانی را به دست بردگی در این مدرک معروف  تاریخ معاصر ایران نیازمند کرده است. 

برای آشنایی بیش تر با ریشه های اجرای ناشیانه این جعل و ارائه ی قرینه ای برای مقایسه، کافی است به تصویر بالا دقیق شوید که گویا از به دار کشیدن هاشم دوه چی در میدان توپ خانه قدیم برداشته اند. در این جا قزقزه طناب دار بر تیر چوبی افقی در کلاف مخصوص دار متصل است، در حالی که در تصویر شیخ فضل الله چهارچوب و تیرهای افقی و عمودی آن را برچیده و قرقره طناب را گویی بر آسمان پیچ کرده اند. در عکس دار زدن هاشم، بدن کامل آویخته، در جزییات قابل شرح و شناسایی است ولی در تصویر مربوط به شیخ، جستن دست و پای معدوم ناممکن است و ان دو بریدگی سفید و مثلث شکل که در محل تلاقی مچ دست ها درآورده اند، جز سرسری گرفتن موضوع جعل توضیحی ندارد، زیرا اگر آن مثلث ها را فضای آزادی در کمر لباس شیخ فرض کنیم آن گاه باید بپرسیم پس چرا ادامه ردیف قرنیز پشت سر شیخ از فضای آن مثلث ها دیده نمی شود؟! چنان که اصولا قسمت پایین لباس شیخ با قسمت فوقانی آن ارتباط معمول را ندارد و آن دامن کلوش پایین تنه نمی تواند دنباله ای برای پوشش بالا تنه شیخ فرض شود که خلاف جثه و تنومندی او، چسبان است. هر بهره برده از فن عکاسی می تواند سئوال کند پس  دست و پای شیخ بر دار کشیده در کحای عکس پنهان است؟! مورخ منتقد به محض اطمینان نسبت به ساختگی بودن تصویر بر دار کشیدن شیخ، خود را نیازمند تالیف ورژن دیگری در موضوع جنبش مشروطیت ایران می بیند، که ممکن است با مکتوبات کنونی همجنس نباشد! هرچند اثبات دست بردگی در این تصویر شیخ بر دار، قصد نفی مادی و فیزیکی او در ماجرای مشروطه را ندارد. اینک هر یک از ما بدون ترس و وهم و تعصب لازم است به خویشتن پاسخ دهیم  که آیا این عکس معروف شیخ بر دار کشیده، جاعلانه و یا در سلامت کامل است. 

آن کسان که به دنبال عکس های دیگری از به دار کشیدن شیخ فضل الله، با انگیزه رسوا کردن صاحب این مدخل روان خواهند شد، مقدمتا به یکی از آخرین عکس های موجود شیخ در بالا توجه کنند که وی را در مراتبی از سنین کهولت نشان می دهد. اگر بخواهیم آن شیخ نسبتا جوان در تصویر دار زدن را با این شیخ موی سفید مقایسه کنیم، آن گاه یا باید باور کنیم شیخ پس از اعدام مجددا به زندگی بازگشته و ادامه حیات داده و مسن تر شده و یا مدعی شویم که آن شیخ بر دار پیش از آویخته شدن، موهای اش را خضاب کرده است! 

این تصویری است که به هنگام نخستین گام های ورود حیله گران منتسب به دانشگاه شیکاگو، از مدخل و ورودی سمت شمال محوطه صد ستون برداشته اند. تصویری که به خوبی آغاز کار جمع آوری اندک آوار داخلی صد ستون را نشان می دهد. در سمت چپ و در کادر قرمز رنگ، اسفنکس نیمه ساختی با سم های گاو در مدخل ورودی شمال صد ستون ایستاده است. اسفنکسی که بر سبیل عرف بین النهرین، همانند ورودی های اصلی، جفت مقابلی نیز داشته است که در کادر بسته این عکس دیده نمی شود. جاعلان و شیادان دانشگاه شیکاگو هرگز و در هیچ تفسیری از صد ستون، اشاره ای به این اسفنکس ها نکرده اند و در جای آن با فاصله بسیار، مجموعه مضحک و سر هم بندی شده زیر را قرار داده اند. 

مورخ هنگامی که این مخلوق کاملا بی هویت و مسخره را در جای آن اسفنکس گاو نیمه ساخت در مدخل شمالی تالار صد ستون می بیند، آگاه می شود که مرمت کاران ارسالی از دانشگاه های کنیسه ای غرب، مشغول بتونه کاری و آرایش دیگری برای برداشت های توراتی خویش اند و کلاف پوسیده ای را می گشایند تا با نخ بی دوام آن وصله تازه ای بر قبای مندرس جعلیات موجود تکه دوزی کنند. اینک دیگر دست هایی را از خودی و بیگانه شناسایی کرده ایم که از اسفنکس مدخل شمالی تالار صد ستون تا پیکر بر دار کشیده شیخ فضل الله با هدفی واحد مداخله جاعلانه کرده اند.

(ادامه دارد)