آشنایی با ادله و اسناد رخ داد پلید پوریم

مدخلی بر ایران شناسی بدون دروغ و بی نقاب، ۱۵۵

با عرضه ی مختصر نمونه هایی، از کاربرد ابتدایی ترین کاشی کاری ها، در اواخر دوران حضور مسلمین در اسپانیا و نایابی آن در دیگر سرزمین های اسلامی و آن بحث پیشین که مهاجرت گروه بزرگی از یهودیان اسپانیا به ایران را، از قول خاخام یدیدیا شوفط مسلّم می کرد، اینک برای آگاهی بیش تر نسبت به فنون و صناعات آن عصر، قصد آن دارم که با دنبال کردن مراحل تحولات در زیبا سازی های معماری و با عبور از مسیر و مجرای جدیدی معلوم کنم که کلیه ی نشانه های موجود از هستی ملی ما، در عرصه ی معماری و صنایع دستی و ادبیات و فرهنگ، صادرات مراکزی است که با اهدافی معین تصورات مردم منطقه ی ما، اعم از فارس و ترک و عرب را، از ۵۰۰ سال پیش، به میل و سبک و اندیشه و علایق پنهان خویش آراسته اند و با به خدمت گرفتن لشکر انبوهی از کارگزاران و آنوسیان و حاملان، در هر لباس و مقامی، آوار سنگین باورهای گوناگون را بر پایه هایی بس سست مستقر کرده اند. اصلی ترین علت موفقیت آن ها در این نوسازی عجیب آن است که ایران ماقبل ورود این مقاطعه کاران بیگانه، فاقد هرگونه هویت بومی مقدم بوده است، تا با مقابله و دفاع، اجرای مقاصد برنامه ریزان اصلی این تحول آلوده به شیادی را، ناممکن و یادشوار کند. 

این جا مسجد الحرام در شهر مکه است، قطب و نقطه ی مرکزی و آغازین حیات اسلام. نخستین آیات قرآن در این جا بر پیامبر اکرم نازل و اندیشه و ایدئولوژی دل نواز اسلام از این نقطه به بخش هایی از جهان عزیمت کرده است. در این جا پخته و نخبه ترین آثار معماری اسلامی پا برجاست و هنر و صنعت اسلامی با توجه و الهام از این مکان مقدس با مومنین سخن گفته است. مساحت بزرگی است، بیش از دویست هزار متر مربع، که دائما در حال گسترش و نوسازی است. هرکسی می تواند تلفیقی از میراث و سنت معماری اسلامی در سراسر جهان عرب را در این مجموعه شاهد شود، زوایای آن را با دقت بکاود و یقین کند که در مناره ها و طاق نماها و ازاره ها و کتیبه های این مجموعه ی عظیم، حتی به میزان یک پلاک از آرایه های کاشی به کار نرفته است!

و این هم مسجد النبی، در قسمت شرقی مدینه و شریف ترین مکان مقدس مسلمین، پس از مسجد الحرام، با مساحتی افزون بر صد هزار متر مربع. الگوی آرام و معتبری از معماری اسلامی با بهره گیری عام از همان اسلوب ابنیه ی اعتقادی جهان عرب، که باز هم با تعمدی آشکار استفاده از کاشی، در گنبد و مناره و حواشی زینتی آن دیده نمی شود. بدین ترتیب چنان که مراجعات متعدد به بقایای معماری اسلامی اثبات می کند، ساخت و استفاده از کاشی منحصر به ایران و از تولیدات آرایشی پر زرق و برق و بس شیرین کارانه ی تشیع است که بارگاه و مدفن و مسجدی نیست که به وفور و به صورتی افراطی از آن استفاده نشده باشد.  

این رواق و مناره ای پوشیده از پرکارترین نقوش کاشی، در یکی از معروف ترین مراکز مذهبی ایران است. به طرح های مناره و پلاک میانی پایه ستون ضخیم زیر آن توجه کنید. چندین ستاره ی داود درشت در مناره و چند صلیب کاملا کلاسیک ارامنه را بر پلاک بلند مرکزی پایه ی آن آویخته می بینیم، که ذیلا درشت نمایی رنگ آمیزی شده ای از میان آن صلیب ها را تقدیم می کنم.  

همگی با آرم یهود، یعنی ستاره ی داود سمت چپ آشناییم که اینک بر پرچم رسمی سرزمین های اشغالی فلسطین و نیز بر نقوش کاشی این مناره ترسیم شده است. آن چه را در سمت راست می بینید، نقش صلیب ویژه ی ارامنه است که توصیفات متعددی از آن را در سایت ها و منابع اطلاعاتی مختلف اینترنت و در یک جست و جوی ساده به زبان انگلیسی پیدا می کنید، که چکیده و خلاصه ی آن را به شرح زیر آورده اند.  

«صلیب ارامنه تاکیدی بر مرگ مسیح ندارد و با تغییر در ابتدای بازوهای صلیب به صورت برگ های در حال جوانه زدن، که سمبل زندگی است، بر رستاخیز عیسی تاکید می گذارد». (ویکی پدیای انگلیسی، صلیب)  

نقوش این دو صلیب را، که یکی بسیار قدیمی است، با توصیف موجود در منابع اطلاعاتی و نیز آن چه در پلاک میانی پایه منار آمده، مقایسه کنید. با این قید که رسامی کاشی های قاب میانی پایه مناره، صلیب نیست، صلیب مخصوص ارامنه با رعایت تمام جزییات و تفاوت هاست و گویا طراح آن در اعلام تعلق خود به ارامنه، اصرار داشته است. آیا چنین محاسباتی در بازتاب و برافراختن پرچم ستاره داوود و صلیب ارامنه بر این بنای مذهبی ایران را حاصل تصادف در طراحی بدانیم، که اگر بدانیم، آن گاه با ده ها و صدها نظیر دیگر آن ها، که تقریبا در تمام ابنیه مذهبی و مساجد و صنایع دستی و قلم زنی و آینه کاری و صنعت خاتم و منبت قدیم ایران دیده می شود، چه باید کرد؟ آیا همین نمونه ها برای معرفی و تعریف هویت وارداتی و بیگانه و حتی دشمن شمردن آن گروه کفایت نمی کند، که با قصد پاک کردن آثار پوریم در عصری که خود صفویه می نامند به ایران وارد شده اند؟ و آیا می توان گمان کرد و گفت که این نقوش آشنای غیر اسلامی را هنرمندان مسلمان برآورده اند و آیا کاشی کاران و کاروان سرا سازان و غیره، تنها به انتشار لوگوهای مذهبی خود در ابنیه ی اسلامی ایران قناعت کرده اند؟ اگر آری پس سردمداران مذهبی ما، چه چیز را اسرائیلیات رسوخ کرده در باور ملی و مذهبی می شناسند و چه زمان در جای بیان این کلیات مبهم، شناخت و پاک سازی این اسراییلیات را آغاز خواهند کرد؟

اینک نگاهی دوباره به این همه بنای کلیسایی در ایران، که تصاویر بالا فقط معدودی از آن هاست، بیاندازید تا معلوم شود که استاد کاران و خاخام ها و کشیشان یهودی و مسیحی وارد شده به ایران، برای سر و سامان دادن به ویرانی های پوریم نیز، در زمان دراز دو قرنه ی زیستن در این آب و خاک، می مرده اند، نیازمند مقبره می شده اند و تکنوکرات های یهود و ارامنه ی مشغول تغییر چهره ی ایران نیز، نه فقط پل و کاشی و کاروان سرا می ساخته اند، که شنبه ها و یک شنبه ها نیز به کنیسه و کلیسایی در حوزه ی اقدامات خود می رفته اند!!! (ادامه دارد)