اینک به مقدار لازم، برای قانع کردن صاحبان اندیشه، اسناد مستمر و محکم به دست است، تا بر مبنای آن، بر افسانه های تاریخی موجود، در باب ایران پس از پوریم، مهر جعلیات بکوبیم و تولید کنندگان آن را تابعین شورای جهانی یهود بدانیم. در حال حاضر قاطعانه معلوم است که مجموعه ابنیه ی تخت جمشید را، پس از توسل به قتل عام پوریم، نیمه کاره رها کرده اند، از بقایا و بازمانده های کوچ و مهاجرت و پناه موقت یونانیان به ایران، امپراتوری اشکانیان ساخته اند، کتیبه های ساسانی موجود در جنوب ایران، به خط من درآوردی پهلوی را، قریب ۷۰ سال پیش کوبیده اند، مسائل پس از طلوع اسلام در سرزمین وحی را، به انواع دروغ نویسی ها از جمله در باب حمله ی اعراب به ایران بدون سکنه آلوده اند، سلسله های ناپیدای طاهریان و صفاریان و غزنویان و سلجوقیان ساخته اند، مغول ها را بر روی کاغذ و برای انهدام نمی دانیم چه چیز به ایران فاقد تجمع و هستی متمدنانه فرستاده اند و شگفت آور این که، هنگام بروز توانایی های نو برای جا به جایی آسان در سطح جهان، به سبب باز شدن راه عبور از اوقیانوس ها، مجریان پوریم، از بیم برخورد و دیدار کنجکاوان، با برهوت ایران و علت یابی آن، برای باز سازی این سرزمین، عجولانه و جاعلانه ظواهر نمایشی یک اقلیم در حال تکاپوی تاریخی را به صورت مشتی ابنیه گوناگون و پراکنده و بدون پیوند با یکدیگر و نیز باز سازی چند شهر و مرکز تجمع برای سکونت کارگزاران و دست اندر کاران این شگرد، دکوربندی کرده اند، که در مجعولات تاریخی موجود، سلاطین صفویه خوانده می شوند. چنان که دیدار آثار اصفهان و قم و کاشان و مشهد پیش از صفویه، شیراز و کرمان ماقبل زندیه، تبریز و تهران پیش از اوائل قاجار و رشت و انزلی و لاهیجان پیش از پهلوی، به هیچ صورت و در هیچ اندازه و اشلّ شهر نشینی ممکن نیست.

چنین است شروح تاریخی که اینک بر آن باور داریم و برگ نوشته هایی در باب سرنوشت و گذشته ی سرزمین خویش می انگاریم. در این تاریخ یهود نوشته ی ما، کسی مسلمان نمی شود و دین اسلام را اختیار نمی کند، آن ها سنی و یا شیعه هستند، آن هم از قماش اولجایتو که گرچه در تشیع چندان متعصب است که قصد کوچ دادن و انتقال مقبره امامان شیعه را از عراق به سلطانیه می کند، اما زمانی که صاحب یکی از آن مقابر را به خواب می بیند که مخالف رای او نظر می دهد، در عوض پا برجایی بیش تر در مذهب خود، از امامان شیعه قهر می کند و ناگهان چنان از تشیع بر می گردد که دستور می دهد تمام نام های علی در مقبره اش را پاک کنند!!! اگر هنوز دچار چنان دل آشوبی نشده اید که دنبال مطلب را رها کنید، از مرمت کاران بپرسید، چرا در نوسازی مقبره ی اولجایتوی از تشیع برگشته، علی رغم میل مدفون، گنبد و مناره ای با نمای تشیع ساخته اند؟!!! 

این یکی از طرح های معرق داخل گنبد سلطانیه است، با گرافیکی که سه بار نام محمد و علی را درهم ادغام کرده با ستاره داوودی در مرکز آن، تا بر تمام اثر نور بتاباند؟!!! در این گنبد و مقبره چندان از این ستاره ی داوود می یابید، که مورخ تشویق می شود تا به مزاح ادعا کند که اولجایتو پس از بازگشت از تشیع، یهودی شده است؟!!!

این ها هم فقط دو نمونه از نقوش گچ بری در سقف های زیر گنبد اولجایتو است. چنین اشتیاقی به نمایش مکرر و با شکوه ستاره ی داود را حاصل میل و اعتقاد چه کسانی قبول کنیم، اولجایتوی مغول و یا مرمت کاران عهد ناصرالدین شاه و پس از او؟ هرچند که در ماهیت موضوع تفاوت چندانی ندارد و در هر صورت شاید به ما تفهیم کند که صاحبان و سازندگان و مرمت کاران این بنا، از چه گروه بوده اند و اگر توصیفات کنونی در باب غارتگری مغولان را بپذیریم، پس این بنا کم ترین تعلقی به یک فرمانده مغول ندارد، که طبیعتا هرگز به ایران بدون نمایه های تمدن و دارایی های قابل غارت پا نگذارده اند!

از قبیل چنین شیرین کاری ها در ترکیب بندی مکرر از ستاره داود در تزیینات داخلی گنبد سلطانیه را به همه صورتی می توان مشاهده کرد. در این جا با یکی از کهنه ترین انواع آن مواجهیم با شرحی از صاحب نظران نام دار بر آن ها که درک مسئله را از سویی پیچیده و از سوی دیگر ساده و قابل ادراک می کند.

«تزیینات دوره ی دوم مربوط به هنگامی است که نقشه ی انتقال ابدان مطهر دو امام به هم می خورد و به دستور سلطان ایلخانی تزیینات قبلی که بیش تر نام علی بر آن نقش بسته بود، با پوششی از گچ، شامل کتیبه ها و طرح های زیبای دیگر مستور گردید. در مورد تزیینات داخلی و کتیبه های بنا در سال های اخیر بسیاری از محققین مطالعاتی کرده و نظریاتی ابراز نموده اند: آندره گدار تزیینات دوره ی دوم را مربوط به زمان صفویه می داند و می نویسد: با مشاهده ی آن چه باقی مانده چنین استنباط می شود که تمام سطح بدنه ی تالار و گنبد کاشی کاری بوده و نوارهای متعددی از کتیبه ها، حاشیه های درهم پیچیده، گل ها و ستاره هایی از کاشی کاری منقوش تمام سطح داخلی آن را می پوشانده است. متاسفانه این بنای باشکوه و زیبا در زمان صفویه و احتمالا سلطنت شاه اسماعیل و شاه طهماسب اول دست کاری و مرمت شده و داخل بنا را با گچ سفید کرده و بر تمام آیات قرآن حکاکی و نقاشی کرده اند... پروفسور سن پائولزی که تحقیقات و مطالعات فراوانی در مورد تزیینات بنای سلطانیه انجام داده به کتیبه ای که دارای تاریخ ۷۲۰ هجری است اشاره دارد و ادعای گدار را، مبنی بر این که گچ بری ها مربوط به زمان صفویه است، عاری از واقعیت می داند... هان طور که در فوق اشاره شد سلطان محمد خدابنده دستور داد که تمام آیات قرآن را در روی چند ردیف کتیبه در داخل بنای اصلی تهیه و تعبیه نمایند لیکن در زمان حکومت میران شاه قسمت اعظم این کتیبه ها به وسیله ی وی از بین رفته است». (محمد علی مخلصی، جغرافیای تاریخی سلطانیه، ص ۳۲ و بعد)

بدین ترتیب نمی دانیم بر مبنای چه قرائنی می نویسند کسان نامعلومی در بنای سلطانیه آیات قرآن و نام علی را کتیبه کرده و ناشناسان دیگری بر آن آیات و نام در داخل و خارج گنبد گچ کشیده اند. اگر این ابداع و امحاء را به ایلخانیان افسانه ای و بدون اثر نسبت دهیم، پس باید دوباره به دنبال بانی و نافی این علائم در آن سلسله بگردیم و مسلمان و نامسلمان و شیعه و غیر شیعه آنان را شناسایی کنیم، مگر این که بگوییم اولجایتوی محو کننده آیات قرآن، نه فقط از تشیع که از اسلام برگشته بوده است. اگر مجری آن حذف را شاه اسماعیل صفوی بگیریم، پس نه منادی تشیع، که احتمالا یهودی و یا مسیحی می شود و اگر محو این نشانه ها را به گردن مرمت کاران قرن اخیر بیاندازیم، پس نبض همه چیز میراث ما، همانند دیگر امور مربوط به تاریخ ایران، در دست دشمنان اسلام بوده و هست. باری زمانی که مقرر است برای سایه ها تاریخ بسازند منطقی است به چنین اوهام لاعلاجی نیز مبتلا شوند. آموزنده ترین قسمت این بررسی آن جا بروز می کند که مرمت کاران، همان نام های علی را که معلوم شد اصل قابل اثباتی نداشته اند، با دقت فراوان بازسازی کرده اند، ولی اجازه داده اند که آن آیات ادعایی قرآن، در زیر لایه های گچ همچنان پنهان بماند؟!!! (ادامه دارد)